Recenzja książki "Delirium" - Lauren Oliver

   Tytuł: Delirium (tom 1)
   Seria: Delirium
   Tytuł oryginalny: Delirium
   Autor: Lauren Oliver
   Wydawnictwo: Wydawnictwo Otwarte
   Data premiery: 2012-04-18
   Ilość stron: 360
   Tłumaczenie:

„Mówili, że bez miłości będę szczęśliwa. 

Mówili, że lekarstwo na miłość sprawi, że będę bezpieczna. 

I zawsze im wierzyłam. 

Do dziś.

Teraz wszystko się zmieniło. 

Teraz wolę zachorować i kochać choćby przez ułamek sekundy, niż żyć setki lat w kłamstwie”.

Dawniej wierzono, że miłość jest najważniejszą rzeczą pod słońcem.

W imię miłości ludzie byli w stanie zrobić wszystko, nawet zabić.

Potem wynaleziono lekarstwo na miłość.

Czy gdyby miłość była chorobą, chciałbyś się wyleczyć?

Akcja książki rozgrywa się około 200 lat po czasach, w których obecnie żyjemy na terenach Portland w USA. W kraju tym miłość uważana jest za okropną chorobę, która może doprowadzić nawet do śmierci, gdzie ludzie wyrzekają się wszelkich uczuć, które są oznakami choroby zwanej amor deliria nervosa. W takim przekonaniu dorasta Lena. Jest ona sierotą, która została wychowana przez ciotkę po śmierci jej rodziców. Główną bohaterkę poznajemy na dwa miesiące przed zabiegiem, który ma ją uchronić przed chorobą, a którego nie może się doczekać, wręcz odlicza do niego dni. Widząc cierpienie swojej matki, której nie pomogły wielokrotnie przeprowadzane zabiegi, myśli, że choroba niszczy człowieka i sprawia mu ból. Jednak kiedy Lena poznaje przystojnego Aleksa jej poglądy zaczynają się stopniowo zmieniać, chłopak pokazuje jej świat ze swojej perspektywy, a wtedy już nie wszytko wygląda tak różowo i prawidłowo jak jej się wydawało. Dziewczyna zaczyna dostrzegać, że żyła w kłamstwie, a świat nie jest wcale taki, jaki jej się wydawał.

Życie nie jest życiem, jeśli się przez nie tylko prześlizgniesz. Wiem, że jego istota polega na tym, by znaleźć rzeczy, które mają znaczenie, i trzymać się ich, walczyć o nie i nie odpuścić.

Po przeczytaniu książki możemy, tak jak Lena, radykalnie zmienić swoje poglądy na otaczający nasz świat. Daje do myślenia i niejednokrotnie otwiera oczy na pewne aspekty życia. Delirium ukazuje okropną wizję świata, w której miłość uznawana jest za najgorsza chorobę, której trzeba się wystrzegać, a przecież to właśnie miłość nadaje sens życiu. Jeśli ona nie może uszczęśliwić człowieka, to co innego może ją zastąpić? Osobiście przeraziła mnie wizja życia, gdzie każdy wystrzega się najdrobniejszych oznak miłości do drugiego człowieka, czy nawet zwierzęcia, gdzie aranżowane małżeństwa są normą, a porządkowi mogą ukarać się za sama rozmowę z osobą płci przeciwnej. Ludzie wychowywani są na roboty, które mają zachowywać się w określony odgórnie sposób i żyć wedle ustalonego schematu. Zaprogramowani by nie czuć i nie stawiać oporu. Społeczeństwo dobrowolnie poddaje się zabiegowi, w którym zostaje usunięta część mózgu, a niektórzy, tak jak Lena, nawet tego wyczekują z upragnieniem, by po operacji nigdy nie być takim samym, by wyrzec się miłości, a ci, którzy się sprzeciwiają i nie chcą poddać się zabiegowi zmuszeni są uciekać do Głuszy ryzykując własne życie.

Miłość - jedno słowo, niby nic, nieznaczne jak ostrze noża. Właśnie tym jest: ostrzem, krawędzią. Przechodzi przez środek twojego życia, dzieląc wszystko na pół. Przed i po. Cały świat spada na którąś ze stron. Przed i po. I w trakcie - moment na krawędzi.

Kiedy Lena, a właściwie Magdalena, poznaje Aleksa jej życie się zmienia. Chłopak pokazuje jej jak cieszyć się chwilą i przedstawia inny obraz na sytuację, w jakiej wszyscy się znajdują. Z czasem również Lena zaczyna dostrzegać, że wszystko jest inne, niż jej się dotychczas wydawało oraz z przerażeniem odkrywa, że zaczyna zakochiwać się w tajemniczym chłopaku. Zwykle posłuszna i poukładana dziewczyna zaczyna kłamać i wymykać się z domu, aby tylko spotkać się z ukochanym. Widzimy tez, jak silna więź łączy dziewczynę z jej przyjaciółką, dla której jest się gotowa poświęcić i zrobiłaby dla niej niemalże wszystko nawet ryzykując swoim życiem. 

Miłość – najbardziej zdradliwa choroba na świecie: zabija cię zarówno wtedy, gdy cię spotka, jak i wtedy, kiedy cię omija. Ale to niedokładnie tak. To skazujący i skazany. To kat i ostrze. I ułaskawienie w ostatnich chwilach. Głęboki oddech, spojrzenie w niebo i westchnienie: dzięki ci, Boże. Miłość – zabije cię i jednocześnie cię ocali.

Książka ukazuje piękno młodzieńczej miłości i przyjaźni w świecie, w którym uznawane jest to za zło. Obrazuje jak silne więzi mogą zrodzić się miedzy dwójką osób i jak jedna chwila może obrócić cały nasz świat do góry nogami, jak dzięki jednej decyzji możemy stać się zupełnie obcymi osobami. Książka pięknie pokazuje walkę o własne wartości i przekonania, bunt przeciwko wyniszczającym ludzi zasadom. Poświęcenie, na jakie są w stanie zdobyć się młodzi ludzie jest niesamowite. Chęć życia pełnią życia, kochać i być kochanym - o to wszystko muszą walczyć, a walka jest niezwykle nierówna. 

 Przeszłość pociągnie was ku ziemi, każe wyłapywać szepty wiatru i bezsensowne opowieści drzew ocierających się o siebie. Będziecie rozszyfrowywać dziwne kody, próbować złożyć w całość to, co się rozpadło. To zupełnie bezcelowe. Przeszłość jest wyłącznie ciężarem: kulą u nogi, kamieniem u szyi.

Po przeczytaniu książki bardzo długo nie mogłam dojść do siebie, a wręcz nadal jakaś mała cząstka mnie żyje w świecie stworzonym przez Lauren Oliver. Pochłonęła mnie od pierwszych stron i trzymała w napięciu aż do ostatniej, a nawet wtedy nie mogłam odetchnąć z ulgą. Bardzo zżyłam się z bohaterami i jestem ciekawa ich dalszych losów, więc muszę sięgnąć po kolejne części z tej serii. Żałuję, że nie przeczytałam jej wcześniej. Nie powtarzajcie moich błędów, jeśli jeszcze nie czytaliście Delirium to zmieńcie to jak najszybciej i pozwólcie obrócić swój świat do góry nogami.

Ten, kto skacze do nieba, może upaść, to prawda. Ale może też poszybować w górę.

Moja ocena: 8/10